Reisverslag

Ja, onze trip was van begin tot eind een groot succes. Zelden een reis geboekt die zo goed georganiseerd was. Goede vlucht, goed hotel (Jury's Inn Manchester), perfecte plekken in het stadion (tickets lagen keurig klaar bij hotelreceptie) en als jullie verantwoordelijk waren geweest voor de wedstrijd was die ook vast van een hoog niveau geweest. Maar helaas; Manchester United-Southampton bleek een prutswedstrijd. Voor de United-fans tenminste. Wij keken met andere ogen. Mijn zoontje en ik zijn altijd voor de underdog. Southampton in dit geval. In een vol thuisvak hoopten wij op een overwinning voor de uitploeg. Dat gebeurde nog ook. Negentig minuten lang stond Ronald Koeman -pal voor de neus van Louis van Gaal- zijn ploeg naar een goed resultaat te coachen. Een paar minuten voor tijd bracht hij de debuterende aankoop Charlie Austin in het veld. Even later kopte uitgerekend Austin de 0-1 in het doel. Geweldig. Ik had mijn zoontje gezegd niet te juichen als Southampton zou scoren, maar hij kon zich niet inhouden. Hij sprong op en drie seconden lang stond hij met zijn armen omhoog. Toen bedacht hij wat ik gezegd had en ging weer zitten. Ik heb me van binnen gek gelachen. Dat was het tweede hoogtepunt van onze trip. Het eerste hadden we die ochtend al gehad. In een piepklein tentje aan de rand van het centrum van Manchester dronken we koffie. Ondertussen filosoferend over er wie er straks wel niet allemaal in het stadion zouden zitten. We kwamen al snel op bondscoach en vader Blind. En wie stapte op dat moment samen met zijn vrouw ons etablissement binnen? Precies, Danny Blind. Zo'n grote stad, zoveel cafeetjes; wat een toeval. De hand die mijn zoontje kreeg van Blind, vergeet hij nooit meer. Ik heb nog wel een tip. Ons vliegtuig zat vol met voetbalvaders en voetbalkinderen. Die liepen -net als wij- aan tegen het volgende. Bij de douane in Eindhoven kregen al die zoontjes en dochters de vraag waar hun moeder was. Je hebt namelijk een ondertekende goedkeuring van de moeder nodig wanneer je als vader met een minderjarig kind naar het buitenland reist. Om ontvoering te voorkomen. Wist ik wel, maar volstrekt niet bij nagedacht. Het was dat de Marechaussee op het vliegveld coulant was, anders hadden wij de trip al kunnen beëindigen voordat ie überhaupt begonnen was. En velen met ons. Misschien iets voor in de reisinformatie. (https://www.defensie.nl/onderwerpen/reisdocumenten/inhoud/reizen-met-kinderen) Nu we Engeland gehad hebben, moet de volgende voetbalreis naar Duitsland, vindt mijn zoontje. Naar München, om zijn bijna-naamgenoot aan het werk te zien. We hebben de smaak te pakken!

Ja, onze trip was van begin tot eind een groot succes. Zelden een reis geboekt die zo goed georganiseerd was. Goede vlucht, goed hotel (Jury's Inn Manchester), perfecte plekken in het stadion (tickets lagen keurig klaar bij hotelreceptie) en als jullie verantwoordelijk waren geweest voor de wedstrijd was die ook vast van een hoog niveau geweest. Maar helaas; Manchester United-Southampton bleek een prutswedstrijd. Voor de United-fans tenminste. Wij keken met andere ogen. Mijn zoontje en ik zijn altijd voor de underdog. Southampton in dit geval. In een vol thuisvak hoopten wij op een overwinning voor de uitploeg. Dat gebeurde nog ook. Negentig minuten lang stond Ronald Koeman -pal voor de neus van Louis van Gaal- zijn ploeg naar een goed resultaat te coachen. Een paar minuten voor tijd bracht hij de debuterende aankoop Charlie Austin in het veld. Even later kopte uitgerekend Austin de 0-1 in het doel. Geweldig. Ik had mijn zoontje gezegd niet te juichen als Southampton zou scoren, maar hij kon zich niet inhouden. Hij sprong op en drie seconden lang stond hij met zijn armen omhoog. Toen bedacht hij wat ik gezegd had en ging weer zitten. Ik heb me van binnen gek gelachen. Dat was het tweede hoogtepunt van onze trip. Het eerste hadden we die ochtend al gehad. In een piepklein tentje aan de rand van het centrum van Manchester dronken we koffie. Ondertussen filosoferend over er wie er straks wel niet allemaal in het stadion zouden zitten. We kwamen al snel op bondscoach en vader Blind. En wie stapte op dat moment samen met zijn vrouw ons etablissement binnen? Precies, Danny Blind. Zo'n grote stad, zoveel cafeetjes; wat een toeval. De hand die mijn zoontje kreeg van Blind, vergeet hij nooit meer. Ik heb nog wel een tip. Ons vliegtuig zat vol met voetbalvaders en voetbalkinderen. Die liepen -net als wij- aan tegen het volgende. Bij de douane in Eindhoven kregen al die zoontjes en dochters de vraag waar hun moeder was. Je hebt namelijk een ondertekende goedkeuring van de moeder nodig wanneer je als vader met een minderjarig kind naar het buitenland reist. Om ontvoering te voorkomen. Wist ik wel, maar volstrekt niet bij nagedacht. Het was dat de Marechaussee op het vliegveld coulant was, anders hadden wij de trip al kunnen beëindigen voordat ie überhaupt begonnen was. En velen met ons. Misschien iets voor in de reisinformatie. (https://www.defensie.nl/onderwerpen/reisdocumenten/inhoud/reizen-met-kinderen) Nu we Engeland gehad hebben, moet de volgende voetbalreis naar Duitsland, vindt mijn zoontje. Naar München, om zijn bijna-naamgenoot aan het werk te zien. We hebben de smaak te pakken!